Ik heb eens iemand horen beweren dat wie het bejaardentehuis had uitgevonden met een molensteen om de nek in de diepste der zeeën geworpen moest worden.
Hij doelde daarmee natuurlijk op die vervloekte wereld van weleer waarin de oudjes met veel liefde werden gekoesterd in de schoot van het gezin. En als het even kon met nog wat kippen, konijnen, geiten en renpaarden op het erf, vader die - oh, wat is die ladder hoog - kersen plukt in de boomgaard, moeder die de jongste spruit de borst geeft, de buurman die goedkeurend toekijkt en de rest van het jonge janhagel dat elkaar op de mesthoop kleurt met de oorlogskleuren, voor straks, op de immer groene weide..
En je zou zeggen: met de jaren komt het verstand. Vergeet het, om de haverklap (wat een mooi woord uit de boerenstiel) lees en hoor ik nog dat onze maatschappij kapot gaat aan ons egoïsme en als onmiskenbaar bewijs daarvan geldt het dumpen van onze oudjes.
Onze oudjes, leer ze me kennen; en ik veralgemeen, ik geef het toe, hun wereld verengt zich tot zichzelf, het is alsof ze in het zicht van de dood eindelijk beseffen dat je uiteindelijk alleen leeft en dus ook alleen sterft. Alles onderweg zijn toevalligheden, het had best anders gekund. Niemand is voor iemand geboren, je doet maar wat, achteraf geef je er een betekenis aan.
Midnight blues.
Over die oudjes heb ik het een andere keer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten