kinderen

Opgepast! Spelende kinderen!
Het is vakantie en je ziet de borden weer overal, in alle kleuren en formaten.
Met soms wonderlijke teksten.
Wat dacht je van deze: 'Wees paraat, kinderen op straat.'
Dat lijkt mij eerder een oproep van de bond voor pedofielen.

Rij het hele land rond en tel het aantal spelende kinderen dat je op straat aantreft, je hebt geen twee handen nodig.
Op straat zie je vooral oudere mensen die op de fiets hun leven hopen te rekken.
En hier en daar een joggende medemens.
Maar geen kinderen.
Die zijn al lang gebunkerd, opgesloten, ver weg van de boze buitenwereld.
Het kwaad loert immers overal.

En nu lees ik in de krant dat kinderen ook bang worden van het journaal.
Teveel slecht nieuws.
Beangstigend.
Ik vraag me toch af wat veel ouders hun kinderen inlepelen.

papa

Ik zie hem lijden.
Ik zie mijn moeder in al haar verwarring onbegrijpend toekijken.
Ik zie mijn broer dokter wanhopig proberen te redden wat er nog te redden valt.
En wat zal dat dan zijn?
Hij is 85, moegestreden.
Laat hem gaan.

wies

Ik ben een getuige van jehova van het toeval.
Een goede vriendin van mij, een rondborstige blondine die ik veel te weinig zie, gelooft dat alles in de sterren staat geschreven.
Volgens mij staat in die sterren niets geschreven, geen bal, geen fluit.
Volgens mij raast het toeval door het heelal.

Het rare is dat heel weinig mensen mijn mening delen.
Ik zal dus wel fout zitten.
Maar toch.
Al die godsdiensten, al dat geloof, wat hebben ze toch niet aangericht.

Ik geloof dat God zich omkeert in zijn graf.

zwart

Vandaag heb ik langs de weg een reclamebord gezien, dat me een beetje verbijsterde. Nu, als je in Haspengouw rondtoert in deze periode van het jaar, dan weet je dat je om de vijftig meter een of ander fruit aangeboden krijgt.
In het zwart, dat spreekt, maar daar kraait geen haan naar, en voor mij hoeft dat ook niet. Waarom niet? Dat weet ik ook niet.

Je leest dan natuurlijk ook wat, schrijffouten waar je mee lacht of die je verontwaardigen, afhankelijk van het humeur van de dag, zeker?

Maar het reclamebord (in Ulbeek) waar ik het over heb gaat zo: 'Nieuwe! Handgeraapte aardappelen!!!

Handgeraapte aardappelen? Zo'n bericht had ik nog nooit gelezen, en ik loop hier toch al enkele decennia rond.
Ik vind: wij mogen een beetje overdrijven, maar we mogen niet overdrijven.
Handgeplante prei? Handgezaaide boontjes op een bedje van vers kippenmest, uiteraard van 'kippen met een natuurlijke uitloop'.

De hang naar gezond groen mag voor mij best groot zijn. Het kan niet gezond genoeg zijn (zolang sigaretten en bier niet duurder worden).

Maar handgeraapte aardappelen? En waarschijnlijk heeft nog een of andere gekleurde medemens die in zijn of haar besmette pollen gehad!
Het idee alleen al!

onding

Poetsvrouw, het is een gevaarlijk beroep.
Mijnwerkers, rugbyspelers, zelfmoordterroristen, het zijn mietjes vergeleken met sommige poetsvrouwen.

Zo vertelde onze eigenste poetsvrouw het-haren-ten-berge-doen-rijzende verhaal van een eigenste ervaring.

Zij was aan het werk bij een gestoorde multimiljonair, ze lag op haar knieën het stof af te vegen van een mini Mingvaas toen de gestoorde multimiljonair plotseling helemaal naakt voor haar stond, en ze stond oog in oog met zijn opgericht onding.

Zij keek het strak in de ogen en noemde haar prijs: 183.214 euro.

Het opgerichte onding werd plots helemaal slap en zo ontsnapte Daniela aan een van de gruwelijkste verkrachtingen uit de geschiedenis.

Voorwaar ik zeg u, poetsvrouwen, je mag ze nooit onderschatten.

gedicht

Omdat ik nogal in gedichten geïnteresserd ben, heeft men me wel eens gevraagd wat ikzelf het beste gedicht vind dat ik gelezen heb.

Het wordt trouwens niet alleen aan mij gevraagd hoor, grotere kenners van de letteren dan ik worden regelmatig met de vraag geconfronteerd.
Enerzijds logisch, anderzijds: heeft kennis met smaak te maken?
Over smaak kan je discussiëren, ik ben niet de eerste en ook niet de laatste die deze dooddoener gebruikt.
Ik vind wel dat er brol is en kwaliteit.
Los van smaak dus.
Als je niks kunt en toch iets produceert, ja, dan lijkt het me logisch dat je vindt dat over smaak niet te discussiëren valt.

Marquez

Ik was straks een berichtje aan het schrijven, en daarvoor had ik een zin nodig van Gabriel Garcia Marquez.

Toen ik het boek aan het doorbladeren was, stuitte ik op een passage die ik reken tot de top van de wereldliteratuur.
Ik lieg niet als ik zeg dat ik telkens weer tranen in de ogen krijg als ik die passage lees. Vind je het maar niks, dan is dat je goed recht, maar spreek me dan asjeblief nooit meer aan.

Wat voorafging: Bayardo San Roman heeft Angela Vicario ten huwelijk gevraagd, hij heeft blijkbaar geld, en hij vraagt Angela in welk huis ze zou willen wonen. Zij zegt: "Het huis van weduwnaar Xius." Marquez zelf is de verteller.

Geniet.

'Weduwnaar,' zei hij tegen hem, 'ik koop uw huis.'
'Dat is niet te koop,' zei de weduwnaar.
'Ik koop het met met alles wat erin staat.'
Weduwnaar Xius vertelde hem met ouderwetse beleefdheid dat de voorwerpen in het huis door zijn echtgenote waren gekocht in de loop van een heel leven vol opofferingen en dat die dingen voor hem nog altijd een deel van haar betekenden.
'Hij legde zijn hart voor hem open,' vertelde dokter Dionisio  Iguaràn die domino met hem speelde, mij. 'Ik was ervan overtuigd dat hij liever doodging dan dat hij het huis verkocht waar hij meer dan dertig jaar gelukkig was geweest.' Ook Bayardo San Romàn begreep zijn motieven.
'Akkoord,' zei hij. 'Verkoop me dan het lege huis.'
Maar de weduwnaar verdedigde zich tot het eind van de partij. Drie dagen later ging Bayardo San Romàn, die nu beter was voorbereid, weer naar de dominotafel.
'Weduwnaar,' begon hij opnieuw, 'wat kost het huis?'
'Het heeft geen prijs.'
'Noemt u er maar een.'
'Het spijt me Bayardo,' zei de weduwnaar, 'maar jullie jongeren begrijpen de beweegredenen van het hart niet.'
Bayardo San Romàn nam geen pauze om na te denken.
'Laten we zeggen vijfduizend peso,' zei hij.
'Speel fatsoenlijk,' antwoordde de weduwnaar, die voelde dat zijn eer op het spel stond. 'Dat huis is niet zoveel waard.'
'Tienduizend,' zei Bayardo San Romàn. 'Nu meteen, en het ene bankbiljet bovenop het andere.'
De weduwnaar keek hem met ogen vol tranen aan.
'Hij huilde van woede,' vertelde dokter Dionisio Iguaràn mij, die behalve arts een geletterd man was. 'Stel je voor, zo'n bedrag binnen handbereik hebben en dan nee moeten zeggen door een eenvoudige zwakheid van de geest.' Weduwnaar Xius kon geen woord meer uitbrengen, maar hij schudde zonder aarzelen zijn hoofd.
'Doet u me dan een laatste genoegen,' zei Bayardo San Romàn. 'Wacht u hier vijf minuten op me.'
Vijf minuten later was hij inderdaad in de Club Social terug met zijn zadeltassen met zilverbeslag en hij legde tien stapeltjes bankbiljetten van duizend peso, waar de gedrukte bandjes van de Banco del Estado nog omheen zaten op tafel.
Weduwnaar Xius stierf twee maanden later. 'Daardoor is hij overleden,' vertelde dokter Dionisio Iguaràn altijd. 'Hij was gezonder dan wij,  maar als je hem ausculteerde, hoorde je de tranen in zijn hart borrelen.'
Want hij had niet alleen het huis met alles wat erin was verkocht, maar hij had ook nog aan Bayardo San Romàn gevraagd of hij hem stukje bij beetje wilde betalen, want hij had niet één troostgevende koffer meer over om al dat geld in op te bergen.'

Ik vind dat zo mooi.

Nu ik toch bezig ben, nog een korte passage.
En dan laat ik je met rust.

Wat voorafging: De toekomstige bruid Angela Vicario blijkt geen maagd meer te zijn; een complete ramp in het hypocriete Zuid-Amerika. De dader zal het dus met zijn leven moeten bekopen.

'Vooruit meisje,' zei hij trillend van woede, 'vertel ons wie het is geweest.'
Ze aarzelde nauwelijks langer dan de tijd die ze nodig had om de naam uit te spreken. Ze zocht hem in de schemering, ze vond hem op het eerste gezicht te midden van de talloze en talloze verwisselbare namen in deze en in de andere wereld, en ze nagelde hem met haar trefzekere spies in de muur, als een willoze vlinder wiens vonnis altijd al geschreven heeft gestaan.
'Santiago Nasar,' zei ze.

tu quoque?

Vandaag gepraat met een vrouw die een winkel heeft, en omdat ik er toch was en er geen andere klanten waren dacht ik: nu ik er toch ben kan ik eens met haar praten.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik moet er wel bijvoegen dat het een ontzettend mooie vrouw is.
De onvolprezen Gabriel Garcia Marquez heeft ooit over een vrouw het volgende geschreven: "Alberto Simonds, een grote mulattin uit Curaçao, die een Spaans sprak dat nog doorspekt was met Papiamento, was in haar jeugd uitgeroepen tot de mooiste van de tweehonderd mooisten van de Antillen."

En dan moet je de vrouwen van de Antillen kennen.

(Tussen haakjes, ik geloof dat ik in een vorig bericht al eens gemeld heb dat je "Kroniek van een aangekondigde dood" onverwijld moet lezen. Vind je het niet goed, hou dan ook maar op met mijn berichten te lezen.)
Niet dat ik ook maar in zijn buurt kom, hoor.
Het verschil tussen vierde provinciale en de Champions League is groot.

De vrouw waar ik het over heb is echt een mooie vrouw, ik zou ze niet loslaten op de Antillen, maar toch.

En wat wil het toeval, mijn vrouw is met een paar koorgenoten op vakantie in Spanje. Om te genieten van een meer dan welverdiende rust. Het is haar meer dan gegund.

Ik was dus alleen met die bloedmooie vrouw en we hadden het over onze ouders.
Ik was, om het gesprek op gang te brengen, over haar zoon begonnen, die bij haar in de zaak een vakantiejob heeft.
Hij was er niet, zij gelukkig wel, en ze zei me dat het maandag was en dat haar vakantiejobbende zoon daar last van had.

Ze zei me dat zij indertijd nooit na zes uur mocht opstaan, dan was je een luierik van het zuiverste water.
Ze zei me dat haar zaak zes dagen van de zeven van de morgen tot de avond open was en dat ze enkele jaren geleden op zondag wel eens met de kinderen naar een pretpark trok.
De volgende morgen stond haar vader aan de deur om te vragen of ze op zondag niet beter onkruid kon wieden in plaats van dat janhagel te verwennen.

En toen vroegen die bloedmooie vrouw en ik ons af of dat ook ons deel zal zijn.

Mijn vader zei vaak: "Als gij denkt dat mama en ik streng zijn, dan kan ik u vertellen dat ik iets heel anders heb meegemaakt."

Tja, zullen die vrouw en ik dat ook ooit moeten aanhoren. Onze kinderen die tegen hun kinderen zeggen: "Wij, vroeger..."

Het zal wel zeker.

Die vrouw is nog altijd bloedmooi.

petanque

Het gebeurt niet vaak, maar heel soms gebeurt het toch dat ik iets helemaal niet snap.
Toen De Kampioenen na 21 jaar werd afgevoerd dacht ik: eindelijk.

Na lang nadenken, het gebeurt niet vaak, maar heel soms komt het wel eens voor, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dwaalde.

Een goedkoper programma bedenken dat kan rekenen op één miljoen kijkers is onbegonnen werk.
En dan is de vraag: waarom wordt het dan afgevoerd.
Volgens mij is het een oude brt-reflex die ook de kop van De Collega's heeft gekost: te populair is niet goed.

Er is echt geen zinnige reden te bedenken om het programma af te voeren.
De inspiratie op? Die is al vele jaren op.
Dat interesseert de kijker niet, één miljoen kijkers willen gewoon hun cafévrienden zien.
Wel, dan vind ik het grof, neen, meer dan grof, om hen dat te ontzeggen.
Er is zelfs geen scenario nodig, laat Xavier & co gewoon twintig minuten zeveren in het café en er kijken ook één miljoen mensen.
En ze zullen ook dan niet afhaken, familie laat je niet in de steek.

Dertien afleveringen per jaar, geen half uur lang.

Gaat dat de geloofwaardigheid van de zender aantasten?
Zo ja, dan is het natuurlijk meer dan belachelijk om afleveringen tot in den treure te herhalen.
Hoe zit het nu eigenlijk? Schamen ze zich ervoor? Dan moet je geen herhalingen uitzenden.

De vrt is er verantwoordelijk voor dat een tiental acteurs en actrices hun leven lang gekoppeld zullen blijven aan een bepaalde rol. Dan vind ik het ronduit cynisch om die mensen bij het grof huisvuil te zetten.
Ik zou het alleen kunnen begrijpen als ze die mensen blijven doorbetalen. Ze hebben een vergiftigd geschenk gekregen dat hen ook nog wordt afgepakt.

En als ze scenario's nodig hebben, maar één adres.

Laat Boma binnenkomen en zeggen: 'Wij worden allemaal een dagje ouder, laat ons spelen de petanque, wij blijven De Kampioenen, maar in een ander game.'
En Mark blijkt ongelooflijk getalenteerd te zijn.
Zo kan je de  langstlopende televisieserie uit de geschiedenis maken.
Als de acteurs sterven, doen hun personages dat ook.
En de serie stopt als de laatste acteurs in het rusthuis overlijden.
Normaal gezien is die eer weggelegd voor Bieke en Mark.
Zij kunnen dan het licht doven, ik vermoed na een serie die ruim zestig jaar heeft gelopen.

Zou dat geen wereldrecord zijn?


















e

40 (veertig)

Ik heb vandaag vernomen dat albert van Monaco in het huwelijk is getreden.
En zijn bruid mag er zijn.
Zijn kinderen niet.
Veertig (40) gekroonde hoofden waren op de plechtigheid aanwezig.
Zijn twee kinderen niet.
Niet uitgenodigd.
Hoe arm kan een mens eigenlijk zijn.
Ik heb ook gehoord dat er geen froie gras op het menu staat.
Dat is tegen mevrouw haar principes.
Hoe dom kan een mens eigenlijk zijn.

pretentie

Is er iemand die beter kan schrijven dan ik?
Natuurlijk niet, tiens.
Iedereen die ooit een woord geschreven heeft dat meer was dan een woord kent dat gevoel.
Maar vanavond heb ik in een film een zin gehoord die ik graag zelf verzonnen had.
Een vrouw vraagt aan haar man: 'Ben je me moe geneukt?'
En toen dacht ik: hoe kan je in godsnaam een huwelijk beter samenvatten?
Ik moet er wel aan toevoegen dat ik het er niet mee eens ben.
Maar ik vind het  wel een prachtige zin.