zaterdag 21 mei 2011

zinnen

Als je iets schrijft, wat is dan de bedoeling?

Een leek, een niet-schrijver, zal denken: stomme vraag, gelezen worden natuurlijk.

Nee, beste niet-schrijver, je dwaalt, het enige wat een wel-schrijver wil is een echt briljante zin schrijven, ik kan het niet, ik geef het toe.

Wie het dan wel kan? Gabriel Garcia Marquez, die kan het.

Ik zal er eens een paar citeren, en als je ze maar niets vindt, wil je dan asjeblieft nooit, maar dan ook nooit, niet woordelijk, niet lijfelijk, niet schriftelijk, contact met mij zoeken, vergeet mijn adres, vergeet dat ik besta, ik zou zelfs zeggen ga heen, maar dat vind ik nu weer iets (niet veel) te pretentieus mijnerzijds. Weet je wat: ga een beetje uit mijn buurt, tien meter voorbij het roodborstje, of ben je niet mee?

De grote Gabriel Garcia  Marquez sprak aldus (let op, beste niet-lezer, die man bestààt, denk vooral niet dat ik in mijn grenzeloze eigenwaan een pseudoniem (dat is een schuilnaam, een naam die je verzint als je denkt: van mij zijn ze beter gewoon) verzin.)

Het leven is kort, dat is alom bekend. Raar is alleen dat we de term 'kort' alsmaar anders gaan invullen.

Kort is niet meer wat het geweest is.

Vroeger was 'kort', ach, laat het.

Geef mij Marquez.

Je doet met je leven uiteraard wat je wil, maar als je op je negentigste (of zoiets) je hoofd eindelijk neerlegt, wil je dat niet doen zonder 'Kroniek van een aangekondigde dood' van Gabriel Garcia Marquez gelezen te hebben?

Het heeft twee voordelen.

1. Je kan je hoofd neerleggen en denken: er was toch iets de moeite waard.

2. Ik hoef niet te citeren, veel komt uit dat schitterende, schitterende boek.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten