overpeinzing

Dood gaan we allemaal.
We weten het ook allemaal.
En we willen het allemaal zo lang mogelijk uitstellen.
Waarom eigenlijk?

Onlangs las ik in de krant een bericht over een brand in een bejaardentehuis.
Een 87-jarige non getuigt: 'Nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest.'
Bang voor wat?
Als ik een 87-jarige non was, zou ik denken: 'Vooruit, laat de rook maar komen, dan ben ik eindelijk bij de Heer.'
Maar daar willen ze blijkbaar helemaal niet zijn.
Vreemd.
Het eeuwige leven, daar dromen ze van, maar niet vandaag.
Waarom niet?
Morgen een nieuwe pamper en iemand die me pap inlepelt?

Ik kom, familieshalve, regelmatig in een bejaardentehuis.
En wat zie ik? De overlevers.
Ze hebben niet gerookt, ze hebben niet gedronken, hun voeding, de juiste, was hun heilig.

En daar zitten ze, hangen ze, te kijken, te staren, wachtend op de enig warige.