Wapen u voor de nacht

Vorige week, na de moorden in het Amerikaanse Newtown, konden we het volgende lezen:

Larry Pratt, voorzitter van de Gun Owners (wapeneigenaars) van Amerika stuurde dit weekend een controversiële mededeling rond. ,,Voorstanders van een strengere wapenwet hebben het bloed van kleine kinderen aan hun handen'', luidde het. ,,Zij zorgden ervoor dat geen leraar, bediende of volwassene een geweer had op die school. Deze tragedie maakt duidelijk dat er een einde moet komen aan het verbod om wapens te hebben in en rond scholen. Zo'n wapenvrije zones geven massamoordenaars alle tijd om toe te slaan.''

Iedereen met de hersenen van een ondervoede kolibrie kan zo 35 redenen bedenken waarom dat onzin is.

Dat vond ook CNN-presentator en Brits journalist Piers Morgan. Hij noemde de voorzitter van de Amerikaanse wapenlobby een onvoorstelbaar domme man.

In géén tijd werden 85.000 handtekeningen verzameld onder een petitie om de man het land uit te zetten. Voor een goed begrip: niet voorzitter Larry Pratt, maar journalist Piers Morgan. (Vanaf 25.000 handtekeningen moet de Amerikaanse president een uitspraak doen.) Zo gaat dat met de vrije meningsuiting in de democratie der democratieën; ze is er, maar lang niet voor alles en iedereen.

Nu, ik vind ook dat journalist Piers Morgan ongelijk heeft. Volgens mij heeft de voorzitter van de wapenlobby waarschijnlijk het geweten van een ondervoede kolibrie, maar over zijn hersenen moeten we ons geen zorgen maken. Die werken uitstekend.
Wat moet je doen als je een bijna onverdedigbaar fort moet verdedigen? Probeer eens een onverwachte uitval, een tegenaanval waarop de vijand niet is voorbereid. Zo geschiedde. De Amerikanen begonnen met een nooit geziene wedloop naar wapens, uit vrees voor een strengere wapenwet. Het meest populaire kerstcadeau werd de semi-automatische AR-15.
En laat dat nu net het wapen zijn waarmee Adam Lanza twee weken geleden 20 kinderen en 6 volwassenen neerschoot. De Amerikanen, vrouwen, kinderen, mannen, bejaarden, hoogbejaarden, poseerden fier met hun nieuwe wapen, naast de kerstboom, uiteraard, want voor de vrede moet je vechten, je moet je wapenen voor de nacht.
En je krijgt plots een heel andere discussie in de VS: de regering kan niet in alle rust werken aan een strengere wapenwet, ze moet verdorie ook vechten tegen een versoepeling ervan.

Volgens mij heeft de voorzitter van de wapenlobby dus héél goed nagedacht.

Het is natuurlijk belachelijk om nu te spreken over de Amerikaan, ze allemaal op één hoop te vegen. Maar het samenlevingsmodel bepaalt wel de uitkomst ervan.
En Europa? In de ogen van veel Amerikanen is dat een decadent zootje. Want ze weten er niets over.
Ik citeer Geert Mak in zijn uitstekende boek ,,Op zoek naar Amerika'', p. 269:

,,Zo gaat hier, om maar een voorbeeld te geven, het verhaal rond dat in het liberale Nederland op grote schaal bejaarden worden vermoord, dat zeker de helft van de euthanasiegevallen er gedwongen plaatsvindt en dat Nederlandse bejaarden die nog een poosje willen doorleven bandjes dragen met: Geen euthanasie alstublieft. De mensen die je spreekt zijn er heilig van overtuigd dat het waar is. Ze hebben het ook niet zelf verzonnen: het is de weerslag van alle onzin die bepaalde Amerikaanse media dag na dag over het publiek uitstorten.''

De onderliggende boodschap is duidelijk: wees blij dat je in de vrije VS woont, wij zijn op alle vlakken nog steeds een voorbeeld voor de rest van de wereld.

Nog dit: in de VS worden jaarlijks ongeveer 40 (veertig) keer meer mensen vermoord met een vuurwapen dan in een gemiddeld Europees land.

De jeugd van tegenwoordig (1)

Ik krijg het soms, het overvalt me, stroomstoten van die jeugd van tegenwoordig.
Ze is zo oud als de mensheid zelf en nooit heeft ze willen deugen.
Blader door het boek van de kleine geschiedenis en je zal het merken: niets mee aan te vangen.
In het boek van de grote geschiedenis kom je ze weinig tegen, behalve als het gaat over het aantal gesneuvelden, dan zijn ze in overtal.

Laat me er maar eens even een karikatuur van maken.

De jeugd van tegenwoordig is te braaf en is dat altijd geweest; constant gebrainwasht, zeg maar.
Er moet dringend oorlog gevoerd worden, onze jongens worden opgetrommeld, ze sneuvelen bij de miljoenen en als ze bijna op zijn, dan gaan een paar oude heren eens een verdrag ondertekenen.
Dag jongens, bedankt voor alles, we zijn stikjaloers op jullie, daar in het onvolprezen hiernamaals.
En als we hebben verloren, dan vergeten we jullie zo snel mogelijk en werken we onverdroten aan een nieuwe lichting.

Het is alleen die ellendige vredestijd, dan kunnen we weinig of niets met de jeugd aanvangen; ze zijn misschien de toekomst, ja, maar ze zullen toch nog véél moeten leren voor ze een verdrag kunnen tekenen.

We hebben een heel leger zorgverleners klaarstaan voor onze kinderen en bejaarden.
In de politiek moet heel de maatschappij vertegenwoordigd zijn; het is begonnen met de vrouwen en in hun kielzog volgden allochtonen, holebi's, gehandicapten, dwergen, grote maten, kleine maten, ze moeten er allemaal bij.

Jongeren niet, zij moeten nog véél leren.

En als een politieke partij met veel blabla verjongt, dan betekent het dat er een paar min 40-jarigen tussen lopen.

Het is eigenlijk te gek om los te lopen.

Van onze kindjes niks dan goeds, want zij zijn ons beeld en onze gelijkenis; en als er iets misloopt is het de schuld van leerkrachten, de opvang, het weer en zoveel meer.
En dan, recht vanuit de pamper: ze zijn oud genoeg, ze moeten leren hun plan te trekken.

Maar: naar school tot 18 (een dwaasheid), het laagste loon, meeste werkonzekerheid, duurste autoverzekeringen, moeilijk lenen en huren, want weinig werkzekerheid, een 18-jarige met een 15-jarige is pedofilie en ga zo maar door.

Een zatte nonkel op een feest is ik weet niet hoe plezant, een jongere die een joint rookt om van te huiveren.
Het betuttelen houdt niet op, want we moeten ze in het gareel houden.
Hun fouten worden uitvergroot, maar ,,onze iconen van de misdaad'' Horion, Dutroux, Jansen, zijn geen jongeren (en trouwens ook geen allochtonen, je durft er toch niet aan denken dat Dutroux een Marokkaanse moslim was).
En als jongeren zich te buiten gaan aan geweld, dan zijn het heel regelmatig kreten van wanhoop.
Ach kom, ik zal er maar mee ophouden of ik word boos. En het is voor iedereen kerstmis, nietwaar. (Heb ik al gezegd dat je met de Duitse soldaten kon verbroéderen met kerstmis? Een voorbeeld voor onze jeugd.)

Tot zover deel 1.

Democratie

De laatste maanden weer eens kennis genomen van enkele opstoten van democratie. Met als hoogtepunt het geval Martin.
Vier miljoen euro heeft het gekost om die vrouw veilig in een klooster te dumpen. De journalisten dropen af en dus ook de tot in de toppen van hun tenen, het diepste diepe van hun ziel gekwetste democraten.
Had men Martin toch maar aan hen overgeleverd, dàn had de democratie gezegevierd. Verdomme toch!

Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier over de ware, de zuivere democratie, vijftig plus één.
Zo zou het moeten zijn, dan zouden we in een héél andere wereld leven.

Eerst een omweg.

Een paar weken geleden, de regering was dagen- en nachtenlang aan het klooien over de begroting.
Ikzelf had niks beters te doen dan naar de slager te gaan.
Gilberte had zin in blinde vinken, ik haat die beesten, maar goed, ik had de dag ervoor kreeft op een bedje van krab en zeewolftongetjes gekregen, vandaar.

De slager was in een druk gesprek gewikkeld met een drietal klanten. En hij sprak: ,,Dat begrijp ik dus niet, ik snap die bende onnozele kloten niet. Waarom vraagt men het niet eens aan de gewone man, mensen gelijk gij en ik en Guido daar. Zet ons eens met een man of tien een dag samen en dat zaakje is opgelost. Maar die mannen willen geen oplossing,die willen alleen maar in onze zakken zitten. Is't niet waar misschien!''
Iedereen vond dat het waar was.

,,Hé, Guido, is't niet waar misschien!''
,,Jaja, René, 't is waar.''
,,Voila!''
Ik ben niet geboren voor het heldendom én hij had een vervaarlijk mes in zijn handen.

De week daarop was ik weer bij de slager, gelukkig niet voor blinde vinken.
Ik was, uitzonderlijk, de enige klant.
René zag zijn kans schoon: ,,Guido, ge moet mij toch eens eerlijk zeggen, gelooft gij dat van die 21ste december. Ik kan er soms echt niet van slapen.''
Ik antwoordde: ,,Weet ge wat René, we gaan wedden. Geef mij nu 100 euro en als de wereld vergaat, krijgt gij er 100.000. Dan kunt ge nooit verliezen.''
Daar moest hij toch eerst eens over nadenken.

Niets is zo gevaarlijk als de zuivere democratie; tweelingbroertjes zijn anarchie en dictatuur. Gewoonlijk in die volgorde. Want loopt het mis, dan hebben we behoefte aan een sterke man om de roedel weer rustig te krijgen.

Je durft er toch niet aan denken dat Dutroux een Marokkaanse moslim was geweest. Dan had je iets anders gekregen dan een witte mars.
Geen metro meer, nauwelijks nog openbaar vervoer in de grote steden, het vuil op straat bleef liggen rotten, fruit ongeplukt, de vleesindustrie plat.
Het vervolg laat zich raden.

Nog erger werd het toen Dutroux nog ontsnapte ook. Dat het land in rep en roer stond is een understatement.
Algehele hysterie werd ons deel, kinderen werden binnengehouden (,,de boze wolf waart rond!''), de regering moest opstappen, Dehaene zweette een volwassen vijver bij elkaar.
En Paul Marchal zei, écht, ik verzin het niet: ,,Ik ben klaar om het over te nemen.''
Echt, ik verzin het niet, hij was klaar om het roer van Dehaene over te nemen.
Bijna waren we beland in een groteske tragische komedie.

Daarom ben ik ook een grote tegenstander van referenda, tenzij het gaat om het maximum aantal bladeren dat van een boom mag vallen.
Maar als het over iets serieus gaat, nooit, dan heerst de waan van de dag.

Of had jij misschien graag een referendum gehad de dag na de ontsnapping van Dutroux?
Of als Dutroux Mohammed heette?

En, inderdaad, zeewolven hebben geen tong.
Maar dat is nog geen reden om je hand in hun muil te steken.

Zo meen ik dat ook jij bent

zoals de koelte 's nachts langs lelies
en langs rozen
als wit koraal en parels diep in zee
zoals wat schoon is rustig schuilt
maar straalt wanneer ik schouwen wil
zo meen ik dat ook jij bent

als melk
als leem
en 't bleke rood van vaal gesteent
of porselein
zoals wat ver is en gering
en lang vergeten voor het oud is

zoals een waskaars en een koekoek
en een oud boek en een glimlach
en wat onverwacht en zacht is en het eerste
en wat schuchter en verlangend en
vrijgevig
gaaf maar broos is
zo meen ik dat ook jij bent


Jan Hanlo

Patriarchaat

Bij matriarchaat denk ik aan warmte, het patriarchaat laat me koud.
Ik wil er niet teveel woorden aan vuil maken.

Patriarchaat doet me denken aan Marlon Brando, The Godfather, de maffia, geld, macht en machtshonger, niet aan The Sound of Music; ik zie een ruwe bolster, geen blanke pit.
Een desolaat landschap.

Ik zie een dikke man zitten in een indrukwekkende zetel als op een troon, whiskey en sigaren binnen handbereik of in de rode kop; aan zijn voeten een roedel jonge wolven en wolfjes, naast hem (op een krukje) moeder de vrouw, een beetje wezenloos starend naar wat eens is geweest.

Ik zie dat hij tevreden lacht, god mag weten waarom.

Brandmerk

De krant is een voortdurende bron van inspiratie.
Gisteren las ik in een klein artikeltje, ergens binnenin de krant dat ene T.J. uit A. niet wordt vervolgd wegens kindermisbruik.
Fijn voor de man, alhoewel.
Ik herinner mij dat hij enkele weken geleden opgevoerd werd op de frontpagina als de baarlijke duivel, een zwartgeblakerde fallus in een wolk van roet, zwavel en verderf.
Dat is dan bij dezen rechtgezet, helaas, voor de man zelf kan geen hulp meer baten. Hij heeft voorgoed afgedaan.

Ik heb het vaak tegen mijn leerlingen gezegd: als jullie mij beu zijn of om een andere reden van mij af willen, dan is dat heel simpel. Ga naar de directeur, zeg dat ik je een klaslokaal heb ingesleurd en daar de meest onnoemelijke dingen met je heb gedaan. De rest gaat dan vanzelf.

De directeur verzekert je dat hij, in alle discretie, de zaak zal onderzoeken.
Een uur later weet heel de school het.
Twee uur later weet heel het dorp het.
's Anderendaags staat het in de krant.

Je privacy wordt natuurlijk gerespecteerd, je bent immers nog niet veroordeeld!
Dus kan je iets lezen in de trant van ,,.. onnoemelijke dingen te hebben gedaan met minstens één leerling, maar volgens onze bronnen zou dat slechts het topje van de ijsberg zijn. Het betreft G.B. (niet de dikke) uit Z., getrouwd met G.V. uit A., vader van L. en J., grootvader van M.
Vroeger hield hij zich veel bezig met t., als s. en r. Hij r. o.a. R. & J.  Of hij ook toen al onnoemelijke feiten heeft gepleegd, wordt nog onderzocht.''

Voila, moeilijker is het niet.

De voorbije jaren leek het soms echt op een heksenjacht, de kranten puilden uit van de pedofielen, kinderen werden in geblindeerde wagens naar school gebracht en een man alleen die op een bank een ijsje zat te eten opgepakt.

Nu wordt een voorzichtige tegenbeweging in gang gezet.
Vorige zaterdag zei een man tegen mij: ,,Ik ben groot geworden tussen paters en pastoors, en nooit heeft ook maar één van hen een vinger naar mij uitgestoken.''
Laf als ik ben, heb ik gedaan alsof zoiets alle lof verdient.
Maar ik dacht: en dan? Moeten die nu heilig verklaard worden? Of op het stadhuis ontvangen en bejubeld?

We moeten ook niet doen alsof de normale gang van zaken uitzondering is geworden.

Meer daarover in een volgende aflevering, featuring Dutroux!

Matriarchaat

Ik maak het van dichtbij mee, het barst in alle hevigheid los.

Meer dan als moeder, verandert een vrouw als ze grootmoeder wordt.
Ze wordt matriarch, haar vleugels worden breder, haar nek dikker, haar stap vaster.
Van nu af aan leidt zij een geslacht, en ze is nog te jong om het roer uit handen te geven.

Zij neemt plaats op de boeg, klaar om het steven te sturen naar liefdevolle wateren.
Met turende blik, geen onzekerheid, de reddingssloepen klaar.

Mooi.

Andere tijden

Ik lees vandaag in de krant over een 16-jarige jongen die zich in een school te Roosdaal uitgaf voor legerarts; hij gaf reanimatietechnieken aan meisjes en daarbij raakte hij hen aan, zelfs op hun achterwerk en hij zag ook wel wat in mond-op-mondbeademing.

Twintig jaar geleden had men eens goed gelachen en de jongen een schop onder zijn kont verkocht.

Vandaag staat de school in rep en roer, krijgen de betrokken leerlingen extra begeleiding om het trauma te verwerken, tilt de jeugdrechter bijzonder zwaar aan de feiten en wordt de jongen opgesloten in de gesloten jeugdinstelling van Everberg.

Tja.

Kies maar.

Over de os en de ezel

In het derde deel van zijn biografie over Jezus van Nazarezth heeft paus Benedictus XVI zijn licht laten schijnen over de kerststal en het kerstverhaal.
Dat van die os en die ezel, dat klopt niet, dat is maar een volksverhaaltje.
Dat van die drie wijzen, dat klopt niet, dat is maar een volksverhaaltje.

Tientallen theologen hebben bibliotheken volgeschreven om die waarheid te staven.
De paus onderschrijft dat nu; moet dat zootje dan nu uit de kerststal gezwierd worden?
Ach welnee, ,,Ze mogen gerust blijven, niet als getuigen van een absolute waarheid, maar als onderdeel van een waardevolle christelijke traditie.''
Maar juist is juist, je mag het niet verkopen als absolute waarheid.

Voegt de paus dan niets toe aan die ,,absolute waarheid''".

Oh jawel.
Ik citeer:
,,En dat herders de geboorte van Jezus vernamen via engelenzang, is ook een fabel. Het christendom heeft altijd gedacht dat engelen alleen maar zingen, maar in werkelijkheid hebben ze de boodschap gewoon verteld.''

De engelen waren dus niet allemaal Limburgers, dat verbaast mij enigszins.
Wat mij nog meer verbaast, is dat  de Grote Roerganger van een wereldkerk niets beters te doen heeft dan dat soort onzin uit te kramen.

De engelen hebben het heuglijke nieuws niet gezongen, ze hebben het verteld, dàt is de ,,absolute waarheid''.
Wat een wereld van verschil. Maar de paus wéét het, de engelen hebben niet gezongen, maar verteld. Je ziet het: God kan rekenen op zijn vertegenwoordiger op aarde; op die rots kan hij een hele stad bouwen.

Het gaat mijn verstand te boven.
God heeft mij opgezadeld met te kleine hersenen.
Gelukkig heeft hij het daarbij gelaten.
Mijn neus is groot genoeg.

En had de paus nog ander heuglijk nieuw?
Niet echt, hij bevestigt nog maar eens wat we al lang wisten, dat ,,de onbevlekte ontvangenis het werk is van de heilige geest.''
Wat een belediging van de hele menselijke soort, die hele onbevlekte ontvangenis.
Kon of wou God zich niet eventjes als mens vermommen en de klus klaren, zodat zijn zoon de zaak kon overnemen?
De Griekse goden konden dat, hoor, en ze maakten er gretig gebruik van, veel meer dan strikt noodzakelijk was. In hun haast vergaten ze soms zelfs om zich te vermommen.

Je moet voor de aardigheid eens een uurtje besteden aan internet en oude godsdiensten.
Het stikt er van de godheden die een stalmeisje bezwangeren, ook zonder os en ezel, en een drietal gekken.

Het stikt er van de verhalen die je ook in de bijbel kan lezen.
Maar die van die heidense godsdiensten, dat zijn maar volksverhaaltjes. Die van de bijbel, dat zijn de echte.
Pepsi tegenover coca-cola.

Ga ook eens kijken bij de Egyptische godheid Isis.
Je vindt het er terug: de maagd Maria, de onbevlekte ontvangenis, de verrijzenis, het symbool van het kruis...
Allemaal volksverhaaltjes natuurlijk, de absolute waarheid vind je...

Ik ga dat artikel uit de krant boven mijn bed hangen.
Voor als ik niet kan slapen.
Ik word er zo moe van.

Dag van de kleine anarchie

Op deze sombere dag voel ik een diepe bezorgdheid over me komen als een natte, hemelsblauwe vaatdoek op een diepgroene weide.

Wat is dat toch? Wat is dat toch met onze westerse beschaving?

Wij gaan ten onder aan een tsunami van regelnichte- en neverij, wij worden begluurd, gewikt en gewogen.

Vergeten we de rits van onze broek dicht te trekken, worden we opgepakt voor exhibitionisme, een pistolet eten in het openbaar staat gelijk met zware vervuiling en allerlei klimatologische problemen.

We moeten daar iets aan doen en als eerste stap had ik gedacht aan een dag van de kleine anarchie, een dag waarop we met z'n allen even buiten de lijntjes kleuren.

Alle grote revoluties zijn begonnen met een kleine stap.

Ik heb diep nagedacht en hier volgen enkele mogelijke activiteiten; je kan er een activiteit uit kiezen die bij je past, of zelf iets verzinnen, je doet maar. De meeste activiteiten kan je alleen volbrengen, voor sommige heb je hulp nodig (ik denk aan onze actie rond Syrië, pakweg een man of vijf).

Lees en kies:

- Verkoop steunkaarten ten voordele van de dag van de kleine anarchie

- Pis tegen een boom; of boven een open rioolput.

- Rook een sigaret in het bijzijn van een kind. (Bel wel onmiddellijk daarna spoed.)

- Geef ootmoedig toe dat je nooit het slachtoffer bent geweest van een pedofiele pater, leraar, nonkel of tante, nooit van een tirannieke vader of baas - annex verkrachter, Dexia, Gaia of het weerbericht. Voeg eraan toe dat je je daarover niet eens schaamt.

- Roep alle beschikbare getuigen van jehova bij elkaar en zeg hen dat hun god zijn schapen niet geschapen heeft om deur aan deur te gaan mekkeren.

- Als de joden, vervelende kwasten eerste klas, met hun eigen miserie mogen lachen, dan mogen wij dat ook; schroom je er dus niet voor om te zeggen dat de verkeersproblemen rond Genk nu eindelijk opgelost zullen raken.

- Pis nog eens en rook een sigaret.

- Span prikkeldraad rond Syrië en zeg hen dat ze het probleem als grote mensen onder elkaar moeten uitpraten. Zeg hen dat ze misschien niet goed opgelet hebben, maar dat hun god het zo gewild heeft. Ze zullen verrast zijn! Zeker als je er eraan toevoegt dat wij ook nooit, maar dan ook nooit,opgelet hebben.

- Slacht een schaap en eet het op.

- Verkoop wafels ten voordele van de dag van de kleine anarchie.

- Om de verkeersborden hun waarheid terug te schenken: verplicht je kind(eren) vandaag op straat te spelen, verkeer of geen verkeer, ze (de automobilisten) moeten maar voorzichtig zijn.

- Zeg tegen je buurman dat zonnepanelen passé zijn en dat jij biologisch geteelde maïspanelen besteld hebt.

- Drink je ladderzat en waggel door de straten tot je een agent tegenkomt en zeg hem dat hij de rest van de dag vrijaf krijgt; als ze je 's anderendaags vrijlaten, pis dan tegen de dichtstbij staande boom.

- Ga op zoek naar een dame of heer met een poedel en geef het beest zo'n schop onder z'n kont dat hij aan luipaardsnelheid door het zwerk klieft.

- Bel Paul Marchal en vraag hem of hij het land niet zou willen leiden.

- Kijk vandaag naar geen enkel kookprogramma. Eet niets, maar dan ook niets dat ook maar in de verste verte in aanmerking komt om gezond genoemd te worden.

- Steel een appel (vandaag niet opeten!) en leg een banaan in de plaats.

- Ga niet joggen, doe niet aan spinning, waag je niet aan seks. (Dat laatste was maar om te lachen. We mogen toch nog eens lachen!)

- Verkoop foto's van mij (met handtekening!) ten voordele van de dag van de kleine anarchie.

Zo, vriendjes allemaal, dit was maar een kleine greep uit de talloze mogelijkheden op onze dag van de kleine anarchie. Ik verwacht er veel van, vooral van Paul Marchal. En natuurlijk van de steunkaarten, de wafels en de foto's.

Nu moeten we alleen nog, allemaal samen, op zoek naar een geschikte datum. Het mag niet te koud zijn, in verband met dat pissen. Ik zal jullie de meest geschikte datum wel doorsturen en dan kunnen we, allemaal samen, beslissen.

Cave canem!

Noodlot en schuld. Vrijetijdsfilosofie voor niet-gevorderden.

Ons leven begint met een ongelofelijk toeval; die ene zaadcel die het zo nodig moet halen op die miljoenen anderen om uitgerekend bij die ene eicel terecht te komen.
Het eerste dominosteentje van een eindeloze rij van miljarden steentjes, die een voor een vallen.

En als het laatste valt zijn we dood. (En dat is eigenlijk ook niet het laatste, maar dat is een ander verhaal.)

De overgrote meerderheid van de wereldbevolking gelooft dat dit het werk van een god (of godheden) is en dat hij vanaf dat eerste dominosteentje het heft in handen neemt en de richting bepaalt waarin de steentjes zullen vallen.

Zeldzaam zijn de mensen die nooit eens zeggen: dat kan geen toeval zijn, dat is het noodlot, aan je lot ontkom je niet.
Letterlijk duizenden keren heb ik het gehoord, ook van mensen die denken dat ze niet gelovig zijn.
Bij ons is het oervoorbeeld van ,,dat kan geen toeval zijn’’ het verhaal van wereldkampioen wielrennen Jempi Monseré, wiens zoontje Giovanni, in hetzelfde regenboogtruitje, op haast identieke wijze als zijn vader verongelukte.
En nochtans: de werkelijkheid overtreft altijd de fictie en je kan het zo gek niet bedenken  of het is ooit, ergens, wel eens gebeurd.

Laat ik eerst iets zeggen over mijn overtuiging: alles hangt samen met alles, niets, maar dan ook niets, staat los; enfin, dat is geen overtuiging, dat is een absolute zekerheid.

Stel dat ik me morgen te pletter rij tegen een boom - het laatste dominosteentje - omdat ik even onoplettend was terwijl ik m’n sigaartje probeerde aan te steken met een lege aansteker, op weg naar Van den borre om een nieuwe gsm te kopen.
Dat is het gevolg van een eindeloze reeks toevalligheden.
Ik som er een paar op:
- thuis de verkeerde aansteker op zak gestoken;
- nieuwe gsm omdat ik gisteren 250 euro heb gewonnen met de lotto;
- vorige week terug beginnen roken;
- aansteekpoging net in een flauwe bocht;
- garagist  gezegd dat mijn auto nieuwe banden nodig had.

Zo kan je eindeloos doorgaan, miljarden toevalligheden werkten mee. Als dàt dan dat, als niet dàt, dan niet dat.
Ik zeg maar iets: als ergens in de 13de eeuw een soldaat niet toevallig een meisje had bezwangerd na het wederzijds nuttigen van iets teveel wijn, dan zou ik deze tekst in 2012 nooit geschreven hebben, gewoon, omdat ik er niet zou zijn.

De meeste mensen zeggen dat het geen toeval is.
Wat is het dan wel?

De Godheid, uiteraard.

Voor ik over godsdienst begin, toch even dit: ik zeg absoluut niet dat er geen goddelijke kracht kan bestaan. Hoe zou ik? Hoe zou ik weten wat niemand weet.
Maar volgens mij is het in ieder geval geen man op een wolk, met een baard tot op zijn tenen. Als ze er is, zal het iets zijn dat ons begripsvermogen te boven gaat, iets anders dan wat wij in onze fantasie graag geloven.

Voetballers - vooral zwarte - hebben er een handje van weg. Hoe vaak heb ik in de krant niet mogen lezen: ik zal veel goals maken als God dat wil. (Het zijn vooral aanvallers die daarvoor op God rekenen, ik heb nog nooit gelezen over een verdediger die zegt: ik zal veel ballen wegkoppen als God dat wil.)

Een goede vriend van mij, een verstandig en diepgelovig man, vertelde mij dat hij zich bij een of andere dienst moest verantwoorden voor een illegaal bouwsel. Vooraf ging hij langs in de basiliek van Tongeren om Onze-Lieve-Vrouw om enige medewerking te vragen. Hij trof op die dienst een zeer welwillende ambtenaar en achteraf trok hij naar de basiliek om Maria te bedanken.

En nu gij.

Ik kan echt niet geloven in dat soort persoonlijke deals en nochtans, het netwerk is zeer uitgebreid, van Sint-Antonius tot de Clarissen, van het Heilig Paterke over Allah tot Jehova.


Het zou pijnlijk pretentieus zijn om te denken dat ik slimmer ben dan die miljarden mensen, want dat ben ik uiteraard niet.

Hoe komt dat dan toch.

Eerst nog even een omweg.

Goed, je gelooft dat.

Dan moet je er de consequenties bijnemen.

Je wil een bank overvallen, maar je voelt je daar niet goed bij en vraagt de Heer om je tegen te houden, maar dat doet hij niet. Resultaat: mislukte overval, en in je onhandigheid schiet je per ongeluk nog twee bankbedienden dood ook.

Goed, het was hun lot, maar hoe zit het met jouw lot? En met jouw schuld?

Want het lot wist de schuld uit.

Het noodlot en schuld heffen elkaar op.

En dat vind ik een merkwaardige contradictie binnen het katholieke geloof en bij uitbreiding binnen vrijwel alle godsdiensten.

Van het katholicisme weet ik het heel goed: van bij de geboorte tot op het sterfbed worden wij achtervolgd door de priemende ogen van de schuld. Tientallen en tientallen generaties katholieken zijn erdoor geterroriseerd; soms - lang niet altijd - overtuigd en met de beste bedoelingen.

God ziet u, hier vloekt men niet.

(Over seks zal ik maar zwijgen zeker.)

Ik heb al veel gelezen, maar nog nergens heb ik een (in mijn ogen) aanvaardbare verklaring gevonden voor deze merkwaardige tegenspraak.

Als de wil van God  bestaat, dan bestaat schuld niet.

Die stortvloed aan schuld, die in vrijwel alle mij bekende godsdiensten voorkomt, heeft volgens mij een vrij simpele verklaring.

Eerst weer een kleine omweg.

Het drama van vandaag is dat de mens nog altijd niet wil aanvaarden dat hij een diersoort is tussen de andere dieren, alhoewel onweerlegbare bewijzen ten allen kant te vinden zijn, beschreven zijn.
Neen, wij geloven liever dat wij uitverkoren zijn. Het sprookje is te mooi om gewoon weer tussen de bosapen plaats te nemen.

Iedere dier- en plantensoort heeft kunnen overleven door het ontwikkelen van strategieën, vaardigheden en capaciteiten die heel vaak uniek zijn voor de soort; zij die dat niet konden zijn al lang uitgestorven.
De mens is er nog omdat hij op twee pootjes heeft leren lopen en door zijn hersenen heel erg te laten ontwikkelen.

De mens heeft leren denken en dat was een geschenk uit de hemel, want het stelde hem tot veel in staat.
Er was echter een schaduwzijde. Er waren ontzettend veel dingen
die hij niet kon verklaren: het leven, natuurverschijnselen, ziektes, plotse dood, enz.
Er moest dus een kracht zijn, groter dan de zijne die blijkbaar alles kon, een kracht waarvoor zelfs de heerser van de schepping moest buigen.

Dat moest een Goddelijke macht zijn.

God heeft de mens niet geschapen naar zijn beeld en gelijkenis, de mens heeft God geschapen naar zijn beeld en gelijkenis.

Eens dat gebeurd, was er natuurlijk een grenzeloos ontzag voor de God of de Goden, maar helaas hoorden daar ook angst en … schuld bij.
Men was bang dat het een beetje fel zou gaan waaien en dat men vrouw en kinderen verfomfaaid in een boom een paar honderd meter verder zou terugvinden; en als die berg daar weer eens vuur zou spuwen, was de ellende niet te overzien.
En dus bad men de Godheid om het een beetje kalmaan te doen.

Maar als die berg dan toch vuur spuwde, men had nochtans zo gesmeekt dat hij dat niet zou doen, hoe kwam dat dan toch?
Simpel, de God was boos, de Goden waren boos.
En hoe kwam dàt dan weer?
Iemand, een individu of een groep, had iets héél verkeerds gedaan en daardoor de toorn der Goden gewekt.
Straf was hier op zijn plaats, men moest en zou een schuldige vinden en wees maar gerust, die vond men wel.

Ontzag, schuld en angst, ze zouden de mens nooit meer verlaten.

Een andere zeer prettig gevolg van de installatie van God was orde.
God was orde, de duivel chaos, en omgekeerd.
Orde was overleven, chaos sterven.
Dus: allemaal achter dezelfde vlag van het geloof.

Wandel door de weide van de bijbel en je bent geen drie meter of je wordt omvergelopen door een schaap, een verkenner van de kudde.

Weid mijn lammeren, hoed mijn schapen; in de hemel zal meer vreugde zijn om dat ene weggelopen schaap, dan…

Alle sociologen, alle psychologen zeggen het: de mens is een kuddedier, de eenzaat is een rare vogel, verdacht.
Alleen zijn wij geen kudde schapen.

Wij zijn een roedel wolven.

En ook dat is een gevolg van ons denken.
Dat kon immers niet blijven goed gaan, dat van die God en de mens.
Want wat moesten we ons nu voorstellen bij God, of waren er meerdere Goden?
Zeg het maar als je het weet.
In die kudde werd namelijk gedacht en zoals iedere supporter weet hoe zijn ploeg moet spelen, wist na een tijdje iedereen wat men zich bij die God(en) moest voorstellen.
En dat werkte natuurlijk niet, daar was weer de gevreesde chaos.

Voor de goede orde was eenzelfde godsbeeld levensnoodzakelijk en als dat niet goedschiks kon, dan maar kwaadschiks.
Je moet immers niet vergeten dat God al heel snel een handelsproduct werd, waar heel veel geld mee te verdienen viel.
Geld is niet belangrijk, maar je als er mij een beetje van geeft, zal ik een goed woordje voor je doen bij God. Je kent dat wijsje, het is en wordt in alle toonaarden gezongen.
Pas op, je had en hebt ongetwijfeld idealisten die alleen de goede zaak willen dienen en zij worden enthousiast voor de kar gespannen van minder scrupuleuze zielen die een heel andere geur opsnuiven dan die van Gods Heiligheid.
Zouden er ooit godsdienstoorlogen uitgevochten zijn waarin de wijd openstaande portemonnees niet werden meegevoerd? En vaak de enige reden van die oorlog waren?

Je zou kunnen zeggen dat Amerika toch een uitzondering is, daar is toch godsdienstvrijheid, geen godsdienstoorlogen.
Dat is maar schijn, God is er even onaantastbaar als bijna overal elders. Een presidentskandidaat die openlijk zegt dat hij niet in een god gelooft, zal nooit een speech moeten voorbereiden die steevast eindigt met ,,God bless America’’.
De Verenigde Staten hebben trouwens een alternatief om voor te strijden: De Democratie (met de portemonnee wijd open).
En als er vandaag één natie is die niets meer met een democratie te maken heeft, dan zijn het de Verenigde Staten wel.
Trouwens, ik ben een boek van Geert Mak aan het lezen over Amerika en als ik dan wéér eens lees over de godsdienstwaanzin daar, gisteren en vandaag, dan kan ik wel janken.
God die op z’n wolk zit met een notitieboekje op schoot, en naar ons tuurt, waarschijnlijk ondertussen achteloos met zijn tenen spelend.


Ach ja.
God heeft natuurlijk ook heel veel voordelen voor de mens, Hij verenigt, Hij geeft troost en hoop. Je kan een mens die oprecht in God gelooft alleen maar benijden. En ons lot in Zijn handen, het geeft een heel veilig gevoel.

Daarom haat de mens het toeval, het past niet in z’n wereldbeeld, het behoort tot het domein van de chaos. Daarom mogen we niets aan het toeval overlaten, het toeval is willekeur, water dat je in je vuist probeert vast te houden.

Als jongere mensen dit lezen, zullen ze allicht denken: opa, dat is toch iets van vroeger, vandaag is het toch helemaal anders.
Hier en nu, ik druk op de twéé woorden, misschien wel, de jongere generatie van vandaag is inderdaad misschien de eerste die opgroeit zonder dat verstikkende schuldgevoel.
Ik zou zeggen: houden zo. Want denk vooral niet dat het een verworvenheid is, iets onomkeerbaars.
Voor je het weet wapperen er weer vlaggen en is er weer ,,Een Nieuwe Stralende Morgen’’ aangebroken.

Ik denk dat de mens pas bevrijd zal zijn als God zich terugtrekt; alleen zullen we daar niet lang blij mee kunnen zijn, want dan krijgt de roedel wolven - ,,bevrijd van de Leider’’ - vrij spel. En daar zal alleen de duivel om kunnen lachen.

Die honden toch!

Onder de titel ,,Mist een hond zijn baas?’’ laat dierendokter Rob Lückerath in Het Nieuwsblad van vandaag zijn groot licht schijnen over dit netelige probleem.

Het was een hele opluchting te vernemen dat je daar niet zomaar ja of neen op kan antwoorden; mijn opluchting werd nog groter toen dokter Lückerath ons fijntjes wees op de immense kloof tussen mens en dier.

Ik lees: ,,Wij interpreteren een enthousiaste verwelkoming alsof de hond ons vreselijk heeft gemist. Voor een deel is dat wel zo, maar een hond denkt niet zoals een mens. De hond mist de aandacht, het spel, de wandelingen en vooral het eten krijgen (…) Je kan dat interpreteren als een gemis, maar dan zonder de emotionele factor.’’


Zal ik dat eens parafraseren? Dan merk je meteen het verschil. Voor een goed begrip: ik ben een man.

,,Wij interpreteren een enthousiaste verwelkoming alsof het vrouwtje ons vreselijk heeft gemist. Voor een deel is dat wel zo, maar een vrouw denkt niet als een man. Het vrouwtje mist de aandacht, het spel, een gezellige babbel tijdens een mooie, lange wandeling, het genieten van die heerlijke maaltijd die ze met veel liefde voor je bereidt, en dan natuurlijk weer het spel. Al die dingen samen vormen een vaak diepe emotionele band ”

Je merkt het, heel anders, vooral veel meer spel.

En dat kan ook omgekeerd, hoor. Voor alle duidelijkheid: ik ben nu een vrouw.

,,Wij interpreteren zijn enthousiaste verwelkoming alsof hij ons vreselijk heeft gemist. Voor een deel is dat misschien ergens wel zo, maar helaas denkt een man niet zoals een vrouw. Wat hij mist is die onmisbare aandacht, dat eeuwige spel, wandelingen waarop hij zijn sterke verhalen kan vertellen, zijn voeten onder de tafel schuiven en als je niet oplet weer, nog eens opnieuw, dat spel. God ja, misschien kan je wel ergens  van een emotionele band spreken.’’

Heel anders.

Voorts lees ik: ,, Het beste voor de hond is zijn eigen veilige plekje, een mand of een kooi. Zo’n kooi is niet zielig, het is een thuishaven voor je dier waar hij weet dat hij in alle rust op zijn baas kan wachten.’’

Ik parafraseer: ,,Het beste voor de mens is zijn eigen veilige plekje, een huis of een appartement. Zo’n huisje is niet bekrompen of zielig, het is een thuishaven voor de mens waar hij in alle rust op de Grote Baas kan wachten.’’

Heel anders.