Ik ben op internet gestoten op een foto van een meisje uit vervlogen dagen. Met hond. Een poedel, godbetert. Weliswaar een hele grote en een zwarte, maar het blijft een poedel, de janet onder de honden. Het zou me niet verwonderen als ie Hélène of Jean-Jacques heet. Tosca zal het in ieder geval niet zijn.
Ik ben nogal een wat-als-mens en in dit geval weet ik het wel zeker: een slaande scheiding na kilometerslange ruzies.
Ik moet wel zeggen dat de natuur haar genadig is gebleven.
Wat als? Ik weet het, zin heeft het niet, maar wat wel? Veel mensen zeggen dat ze niet met het verleden bezig zijn, dat ze in het nu proberen te leven en alleen aan de toekomst denken en niet aan het verleden; het is voorbij en je kan er niets meer aan veranderen, dus dat heeft geen zin.
En gelijk hebben ze.
Alleen, het nu bestaat niet en de toekomst al helemaal niet.
Nu is het nu al voorbij en verleden.
De oude Grieken zegden niet 'Hoeveel tijd hebben we nog voor ons', maar 'Hoeveel tijd hebben we niet nog achter ons'.
Zij stonden met hun rug naar de toekomst en het gezicht naar het verleden. Iets is pas als het geweest is.
Ook niet dom van de oude Grieken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten